Wyszłam tylko do pobliskiej piekarni...

Tak to już jest, że człek nigdy nie wie, co go za rogiem spotkać może. Przed południem opuściłam domowe zacisze.
Chciałam kupić świeży chlebek i bułeczki. Przy okazji odbyć mały spacerek z dziecięciami.
Piekarnia jednak była zamknięta. Nie zmartwiło mnie to ani, ani, bo pogoda wymarzona na piesze wędrówki. Uskuteczniamy je ostatnio namiętnie, poznając okolicę:)

Ruszyliśmy dziarsko w dalszą drogę. W końcu pieczywko na kolację - fajna rzecz.

Wojtuś trochę się zmęczył i poprosił, żebym go wzięła na ręce. Tak też zrobiłam, ale po jakimś czasie to ja się zmęczyłam. Mam chyba prawo, bo to raz z górki, raz pod górkę, a pierwszej młodości nie jestem:)))

Było akurat z górki, Wojtuś siedział u mnie na barana, kiedy poczułam, ze padam na glebę. Jedyna myśl, jaka przemknęła mi przez głowę, to taka że muszę tak upaść, żeby Wojtek nie runął na chodnik. Nie wiem jak to zrobiłam, ale udało się. Był cały. Ja natomiast nie miałam pewności, czy zdołam wstać. Zuzia widziała końcówkę upadku i później mnie leżącą. Myślała, że się wygłupiam i ryknęła śmiechem. Mnie z bólu poleciały łzy. Córcia zorientowała się w sytuacji i podbiegła do mnie, pomogła mi wstać. Stałam na jednej nodze, uryczana po pas. Szybko wzięłam się w garść i obyśliłam powrót do domu, który w związku z kontuzją zapowiadał się na dłuższy. Dojrzałam nieopodal sklep, doczłapałam się do niego. Kupiłam soczki dla dzieci, przekąski, no i świeży chlebek:)

Po drodze, w aptece kupiłam bandaż elastyczny, mazidło miałam w domu.

Jakoś się doczłapałam. Zrobiłam opatrunek. Nie na darmo byłam w drużynie medyczno-sanitarnej w liceum;)






Kostka sina i spuchnięta, prezentuje się okazale. Mimo to mam nadzieję, że obejdzie się bez wizyty u lekarza.

Trzymajcie kciuki!!!